içimden "hep bu zamanı bekliyordum" hissiyatı ile başladığım konuşmalarımda bile bir eksiklik, bir kusur, vicdani bir rahatsızlık, tatminsizlik, kendimi, dahası sevgimi ifade edememiş olmanın acısı her daim olmuştur. aslında hiç bir zaman "hep beklediğim an" dediğim zamanın hakkını veremedim. "hep beklediğim an" lardan sonra yaşanılan benzer hayalkırıklıkları "gerçekten beklenen an"ında kıymetini bırakmadı. farkettim ki "hep beklediğim an"ların hiç biri "beklenilen zaman"a layık olamamıştı. çünkü ben hepsinde yarım kalmıştım, hepsinde affalayıp tökezlemiştim. neyi yaşadıysam ona hep geç kaldım sanki.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder